Το δικό μας συναπάντημα
δεν έχει τέλος
δεν έχει περίβλημα
δεν επιπλέει.
Ψάχνει μονάχα στο βάθος
να βρει πάτο ν' αγκυροβολήσει
και χάνεται
μες τη μαγεία των χρωμάτων
της ρευστής γης.
Χωρίς αέρα παρασύρεται
και λάμπει σαν φωτιά
άσβηστη κι' απρόσιτη
από κακές γλώσσες
και μάτια φθονερά.
Σκέψεις υποχθόνιες εξοστρακίζει
και μες τη μήτρα του ευτυχεί.
Από πάντα το θυμάται
και για πάντα ζει.
Στης φεγγαρόσκονης τη λάμψη
φτερουγίζει.
Αύρα άυλη
στη μέθη τριγυρνά
στην παγωνιά
σε νανουρίζει.
