Η αφηρημένη γραφή είναι κάτι ανάλογο μ' αυτό που λέμε αφηρημένη τέχνη. Ενώ υπάρχει λογική στις φράσεις υπάρχει μια αόριστη μεταξύ τους σύνδεση και δεν υπάρχει αρκετή σαφήνεια. Κάτι που σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις τον άλλον να προβληματιστεί πιο εύκολα σκεφτόμενος διάφορες εκδοχές και να προσαρμόσει ένα δικό του νόημα στα γραφόμενα, κάτι που μπορεί να τον εκφράζει περισσότερο.
Αυτό, μέσα από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης τον κάνει και να αισθάνεται καλύτερα αλλά και να εξελίσσει τη σκέψη του φιλοσοφικά και με περισσότερο βάθος. Και τα καταφέρνει επειδή ακριβώς αισθάνεται καλύτερα προσανατολισμένος στην κατεύθυνση ενός γενικότερου θέματος που του δώσει τη χροιά της δικής του επιλογής.
Το συγκεκριμένο είδος γραφής βοηθάει και τον ίδιο τον δημιουργό να εκφράζεται καλύτερα και κυρίως να φτάνει πιο κοντά στον επιθυμητό του στόχο κατανόησης των πραγμάτων μέσα από τη δράση του, τη συγγραφή στην προκειμένη περίπτωση, καταφέρνοντας να ξεπεράσει τον εαυτό του και να έρθει πιο κοντά στην ποθητή του αλήθεια. Γίνεται λοιπόν ένας εσωτερικός φάρος που εξωτερικεύεται συνδυάζοντας την καλύτερη δυνατή τεχνική μέσα από την εξελικτική σοφία και ένα ακόμα κατόρθωμα που δίνει το θάρρος και την αυτοπεποίθηση να συνεχίσει κάποιος πιο συνειδητά και πιο αποτελεσματικά ένα έργο. Μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα είδος προλόγου για μια πιο ολοκληρωμένη σύνθεση, κάτι που δύσκολα θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί διαφορετικά, αν δηλαδή δεν γινόταν καμία προσπάθεια. Καμιά φορά μέσα από την αφηρημένη γραφή εκφράζεται άμεσα και χωρίς δυσκολία ο αληθινός εαυτός με αποτέλεσμα να έχουμε έργα ανώτερα σε ποιότητα από εκείνα που δεν γίνονται αυθόρμητα και "εκ του προχείρου".
Αυτό, μέσα από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης τον κάνει και να αισθάνεται καλύτερα αλλά και να εξελίσσει τη σκέψη του φιλοσοφικά και με περισσότερο βάθος. Και τα καταφέρνει επειδή ακριβώς αισθάνεται καλύτερα προσανατολισμένος στην κατεύθυνση ενός γενικότερου θέματος που του δώσει τη χροιά της δικής του επιλογής.
Το συγκεκριμένο είδος γραφής βοηθάει και τον ίδιο τον δημιουργό να εκφράζεται καλύτερα και κυρίως να φτάνει πιο κοντά στον επιθυμητό του στόχο κατανόησης των πραγμάτων μέσα από τη δράση του, τη συγγραφή στην προκειμένη περίπτωση, καταφέρνοντας να ξεπεράσει τον εαυτό του και να έρθει πιο κοντά στην ποθητή του αλήθεια. Γίνεται λοιπόν ένας εσωτερικός φάρος που εξωτερικεύεται συνδυάζοντας την καλύτερη δυνατή τεχνική μέσα από την εξελικτική σοφία και ένα ακόμα κατόρθωμα που δίνει το θάρρος και την αυτοπεποίθηση να συνεχίσει κάποιος πιο συνειδητά και πιο αποτελεσματικά ένα έργο. Μπορούμε να πούμε ότι είναι ένα είδος προλόγου για μια πιο ολοκληρωμένη σύνθεση, κάτι που δύσκολα θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί διαφορετικά, αν δηλαδή δεν γινόταν καμία προσπάθεια. Καμιά φορά μέσα από την αφηρημένη γραφή εκφράζεται άμεσα και χωρίς δυσκολία ο αληθινός εαυτός με αποτέλεσμα να έχουμε έργα ανώτερα σε ποιότητα από εκείνα που δεν γίνονται αυθόρμητα και "εκ του προχείρου".
